เช้า... อากาศแจ่มใส : )
.
.
ฟื้นจากอาการปวดท้อง --> เจ็บคอ --> และ เป็นไข้
.
.
เดินผ่านสวน แสงแดดอ่อนๆทอลงมา... ชวนให้ภาวนาไปด้วยในแต่ละก้าวอย่างเป็นอัตโนมัติ ปัดความขุ่นมัวในจิตใจให้พ้นไป
เหลือบไปเห็นกระถางกล้วยไม้ดินต้นน้อยที่นำกลับมาจากมหา’ลัย ท่าทางอาการร่อแร่ ...และแล้วน้ำสีเขียวตะใคร่ ไร้คลอรีนในขวดน้ำใบเก่าๆ ก็ชุ่มอยู่ทั่วกอกล้วยไม้
.
.
หันไปมองรอบๆ ก็แว๊บขึ้นมาในใจ เหมือนว่าเช้านี้ต้นอื่นๆในสวนก็อยากได้น้ำให้สดชื่นเหมือนกัน (พอมาคิดดูทีหลัง: เฮ้ย! ...เราไม่ได้จับสายยางรดน้ำเองมาตั้งเกินครึ่งปีแล้วนี่หว่า ให้ตายสิ! นานจัง)
แล้วความคิดเราก็เข้ามารบกวนใจ ให้ลังเลว่าอย่าเลย ช่วงนี้ฝนตกบ่อย แต่หันมองรอบตัวอีกที ถ้าไม่รด...มันคาใจ(ว่ะ) ...อย่าร่ำไรอยู่ ล่อมันซะเลยเถอะ
.
.
สายน้ำผ่านนิ้วหัวแม่มือ ฉีดเป็นฝอย กระจายทั่วใบมะลิ
ละอองใส สูงขึ้นไป แตะยอดโมกที่เรียงรายเป็นแถว
ดอกขาวและลูกสีส้มของต้นเทียนขยับแกว่งน้อยๆ เมื่อน้ำพาดผ่านมาถึง
นึกถึงนกกินปลีที่เคยมาเล่นน้ำที่ต้นโมก ต้นเทียนยามเช้า (กว่านี้... (^ ^)a )
นึกถึงดอกเอื้องผึ้ง สีเหลืองสวย ช่อแรกที่เพิ่งโรยไป
น้ำหลายหยดบนใบเขียว ค่อยๆไหลมารวมกัน กลิ้งตามก้านลงไปจนแตะดิน
.
. ...จะรดน้ำมาก – น้อย ครั้งนี้ใช้ใจจับสายยาง ( ^ ^)//”, ,
รดน้ำแบบปิดหนังสือคู่มือต่างๆในหัว ไม่มีทฤษฏี ไม่คิดตัดสินอะไร
ไม่ได้คิดว่าเป็น ภาระ หรือ ความจำเป็นใดๆ
.
ไม่ได้แบ่งแยก ว่า เราเป็นคนรดน้ำ หรือต้นไม้ได้รับน้ำจากเรา
มันช่างเป็นชั่วขณะที่ ปราศจากการปิดกั้นตัวเราจากการดำเนินไปของโลกรอบข้าง ทุกอย่างดูสัมพันธ์ เชื่อมต่อกัน เหมือนเราได้รดน้ำให้กับตัวเองด้วย (เอ้ย ไม่ได้ราดน้ำเปียกใส่ตัวเองนะ > w < )
ชุ่มชื่น สบาย และเบิกบาน
.
หยดน้ำใสที่เกาะบนใบไม้อ่อน สะท้อนประกายแดดอุ่น
ทำให้เรายิ้มน้อยๆออกมาได้...
...ชีวิต...มันช่างดีจริงๆ
เริ่มต้นวัน ด้วยความรู้สึกเต็มตื้น และสุขใจ
.
.
.
๓ ชั่วโมงผ่านไป . . . ไข้กลับครับ
ก็หลังเล่นน้ำ แกเล่นไปเดินถนนนี่หว่า วรรณรวี
(วันนั้นแดดแรงครับท่านผู้ชม ฮ่า ฮ่า สมน้ำหน้าเลยตรู) ( ^ ^'!l)
.
.
ฟื้นจากอาการปวดท้อง --> เจ็บคอ --> และ เป็นไข้
.
.
เดินผ่านสวน แสงแดดอ่อนๆทอลงมา... ชวนให้ภาวนาไปด้วยในแต่ละก้าวอย่างเป็นอัตโนมัติ ปัดความขุ่นมัวในจิตใจให้พ้นไป
เหลือบไปเห็นกระถางกล้วยไม้ดินต้นน้อยที่นำกลับมาจากมหา’ลัย ท่าทางอาการร่อแร่ ...และแล้วน้ำสีเขียวตะใคร่ ไร้คลอรีนในขวดน้ำใบเก่าๆ ก็ชุ่มอยู่ทั่วกอกล้วยไม้
.
.
หันไปมองรอบๆ ก็แว๊บขึ้นมาในใจ เหมือนว่าเช้านี้ต้นอื่นๆในสวนก็อยากได้น้ำให้สดชื่นเหมือนกัน (พอมาคิดดูทีหลัง: เฮ้ย! ...เราไม่ได้จับสายยางรดน้ำเองมาตั้งเกินครึ่งปีแล้วนี่หว่า ให้ตายสิ! นานจัง)
แล้วความคิดเราก็เข้ามารบกวนใจ ให้ลังเลว่าอย่าเลย ช่วงนี้ฝนตกบ่อย แต่หันมองรอบตัวอีกที ถ้าไม่รด...มันคาใจ(ว่ะ) ...อย่าร่ำไรอยู่ ล่อมันซะเลยเถอะ
.
.
สายน้ำผ่านนิ้วหัวแม่มือ ฉีดเป็นฝอย กระจายทั่วใบมะลิ
ละอองใส สูงขึ้นไป แตะยอดโมกที่เรียงรายเป็นแถว
ดอกขาวและลูกสีส้มของต้นเทียนขยับแกว่งน้อยๆ เมื่อน้ำพาดผ่านมาถึง
นึกถึงนกกินปลีที่เคยมาเล่นน้ำที่ต้นโมก ต้นเทียนยามเช้า (กว่านี้... (^ ^)a )
นึกถึงดอกเอื้องผึ้ง สีเหลืองสวย ช่อแรกที่เพิ่งโรยไป
น้ำหลายหยดบนใบเขียว ค่อยๆไหลมารวมกัน กลิ้งตามก้านลงไปจนแตะดิน
.
. ...จะรดน้ำมาก – น้อย ครั้งนี้ใช้ใจจับสายยาง ( ^ ^)//”, ,
รดน้ำแบบปิดหนังสือคู่มือต่างๆในหัว ไม่มีทฤษฏี ไม่คิดตัดสินอะไร
ไม่ได้คิดว่าเป็น ภาระ หรือ ความจำเป็นใดๆ
.
ไม่ได้แบ่งแยก ว่า เราเป็นคนรดน้ำ หรือต้นไม้ได้รับน้ำจากเรา
มันช่างเป็นชั่วขณะที่ ปราศจากการปิดกั้นตัวเราจากการดำเนินไปของโลกรอบข้าง ทุกอย่างดูสัมพันธ์ เชื่อมต่อกัน เหมือนเราได้รดน้ำให้กับตัวเองด้วย (เอ้ย ไม่ได้ราดน้ำเปียกใส่ตัวเองนะ > w < )
ชุ่มชื่น สบาย และเบิกบาน
.
หยดน้ำใสที่เกาะบนใบไม้อ่อน สะท้อนประกายแดดอุ่น
ทำให้เรายิ้มน้อยๆออกมาได้...
...ชีวิต...มันช่างดีจริงๆ
เริ่มต้นวัน ด้วยความรู้สึกเต็มตื้น และสุขใจ
.
.
.
๓ ชั่วโมงผ่านไป . . . ไข้กลับครับ
ก็หลังเล่นน้ำ แกเล่นไปเดินถนนนี่หว่า วรรณรวี
(วันนั้นแดดแรงครับท่านผู้ชม ฮ่า ฮ่า สมน้ำหน้าเลยตรู) ( ^ ^'!l)
1 comment(s):
Anonymous said...
แม่เจ้า จะรดน้ำต้องมีทฤษฎีด้วยรึ (ฮา)
สำหรับคนที่อยู่กับต้นไม้อย่างจริงจังแล้ว
การรดน้ำก็ต้องรู้จักมักคุ้นกับรสนิยมต้นไม้ด้วย
ว่าคุณเธอโปรดน้ำมากน้อยขนาดไหน
ทว่าเราห่างไกลจากลักษณะเช่นนั้นโดยสิ้นเชิง
(มิน่าล่ะ)