ชาวชนเผ่าที่ร้านทรูวันนี้ แม้จะวงเล็ก(สามคน) แต่ก็รู้สึกเต็ม และได้เข้าไปค้นหาตัวเองดี 
ตลอดเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ทำตามความรู้สึกภายในตัวเองป็นที่ตั้ง มาก่อนการงานที่บีบคั้นอื่นๆ แล้วก็เพิ่งอ่านโมโม่จนจบ... อ่านหนังสือดีๆ ด้วยความหวังลึกๆที่จะรู้จักเรื่องความเข้าใจเกี่ยวกับเวลาของตัวเราเองบ้าง ...คนที่บ้านคงแปลกใจว่า ทำไมยัยคนนี้ยังมานั่งอ่านวรรณกรรมเด็กๆอยู่ได้นะ ทั้งๆที่ยังมีงานคั่งค้าง ไม่รู้จักรีบๆทำให้เสร็จๆไป จะได้สบายใจ (จะได้ประหยัดเวลาด้วยป่าว?!?)
บ่อยครั้งที่ค่อยๆทำงาน-การบ้านส่งใช้เวลาเยอะกว่าชาวบ้านเค้า (บางคนอาจจะรู้สึกว่าเราทำงานเก็บโน่นเก็บนี่ เว่อร์ไปด้วยมั้ง) งานเสร็จช้า .....
....ด้วยความสัจจริง บางครั้งที่ผ่านมาเราก็โอ้เอ้หรือผลัดวันประกันพรุ่งกับบางอย่าง แต่ในขณะที่พอได้เริ่มลงมือทำงานอะไรไปแล้วมันก็เต็มที่ มันรู้สึกมีความสุขกับการดูแลรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ (...จนเหมือนเรื่องมากบ้าง) รู้สึกเหมือน 'เป็ปโป คนกวาดถนน'
คุยกันวันนี้ ก็ได้รู้ตัวว่าปัญหาเกือบทุกอย่างมันก็เกิดจากภายในใจเรานี่แหละ แล้วมันหนักหนากว่าปัญหาที่เกิดจากภายนอกนัก ทำงาน...จะเริ่มไม่เริ่มมันก็อยู่ที่วินัยในตัวเรา และความรับผิดชอบต่อตัวเอง ถ้ารู้ตัวว่าใช้ต้องเวลามาก ก็ต้องแบ่งเวลาในเราทำงานมากขึ้น จะได้ทำไปชิวชิว สุขใจ แบบไม่ต้องกังวลจะไม่ทัน
จากเมลล์เรื่องสละของรัก เป็นเรื่องที่โดนใจมักมัก ทั้งช่วยและเตือนใจเราในหลายๆเรื่อง (คงโดนใจอีกหลายๆคน จนอ.เอเชียเอาไปลงนสพ.กันอีกรอบ)
ในไดอะลอกวันนี้ ...ดีจัง ที่ฉุกคิดได้ว่า ถ้าเราได้ สละของรัก-ละวางของหวงในเรื่องแบบที่เป็นนามธรรม-กิจกรรม-ความรู้สึกดูบ้าง (เช่น ความสบายกาย, อร่อย, ความพึงพอใจ, เกียรติยศ, ชื่อเสียงหน้าตา, อำนาจ, หรือแม้แต่กิจกรรมชอปปิ้ง, อ่านการ์ตูน, ดูละคร-ซีรีส์เกาหลี, ฯลฯ) ชีวิตคงสบายขึ้น และง่ายขึ้นน่าดู ปัญหาเรื่องเวลาที่ใช้ไปเพื่อของรักเหล่านี้ก็จะดีขึ้นด้วย (มั้ง)
เก็บเกี่ยวเรื่องโดนๆ มาบันทึกไว้เตือนใจ
ขอบคุณพี่เบญจุ๊ และดามเด็กดีที่ร่วมกันขับเคลื่อนกลุ่มในวันนี้ค่ะ
.
.
.
.
"เวลาคือชีวิต และชีวิตสถิตอยู่ในหัวใจ"
ตลอดเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ทำตามความรู้สึกภายในตัวเองป็นที่ตั้ง มาก่อนการงานที่บีบคั้นอื่นๆ แล้วก็เพิ่งอ่านโมโม่จนจบ... อ่านหนังสือดีๆ ด้วยความหวังลึกๆที่จะรู้จักเรื่องความเข้าใจเกี่ยวกับเวลาของตัวเราเองบ้าง ...คนที่บ้านคงแปลกใจว่า ทำไมยัยคนนี้ยังมานั่งอ่านวรรณกรรมเด็กๆอยู่ได้นะ ทั้งๆที่ยังมีงานคั่งค้าง ไม่รู้จักรีบๆทำให้เสร็จๆไป จะได้สบายใจ (จะได้ประหยัดเวลาด้วยป่าว?!?)
บ่อยครั้งที่ค่อยๆทำงาน-การบ้านส่งใช้เวลาเยอะกว่าชาวบ้านเค้า (บางคนอาจจะรู้สึกว่าเราทำงานเก็บโน่นเก็บนี่ เว่อร์ไปด้วยมั้ง) งานเสร็จช้า .....
....ด้วยความสัจจริง บางครั้งที่ผ่านมาเราก็โอ้เอ้หรือผลัดวันประกันพรุ่งกับบางอย่าง แต่ในขณะที่พอได้เริ่มลงมือทำงานอะไรไปแล้วมันก็เต็มที่ มันรู้สึกมีความสุขกับการดูแลรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ (...จนเหมือนเรื่องมากบ้าง) รู้สึกเหมือน 'เป็ปโป คนกวาดถนน'
คุยกันวันนี้ ก็ได้รู้ตัวว่าปัญหาเกือบทุกอย่างมันก็เกิดจากภายในใจเรานี่แหละ แล้วมันหนักหนากว่าปัญหาที่เกิดจากภายนอกนัก ทำงาน...จะเริ่มไม่เริ่มมันก็อยู่ที่วินัยในตัวเรา และความรับผิดชอบต่อตัวเอง ถ้ารู้ตัวว่าใช้ต้องเวลามาก ก็ต้องแบ่งเวลาในเราทำงานมากขึ้น จะได้ทำไปชิวชิว สุขใจ แบบไม่ต้องกังวลจะไม่ทัน
จากเมลล์เรื่องสละของรัก เป็นเรื่องที่โดนใจมักมัก ทั้งช่วยและเตือนใจเราในหลายๆเรื่อง (คงโดนใจอีกหลายๆคน จนอ.เอเชียเอาไปลงนสพ.กันอีกรอบ)
ในไดอะลอกวันนี้ ...ดีจัง ที่ฉุกคิดได้ว่า ถ้าเราได้ สละของรัก-ละวางของหวงในเรื่องแบบที่เป็นนามธรรม-กิจกรรม-ความรู้สึกดูบ้าง (เช่น ความสบายกาย, อร่อย, ความพึงพอใจ, เกียรติยศ, ชื่อเสียงหน้าตา, อำนาจ, หรือแม้แต่กิจกรรมชอปปิ้ง, อ่านการ์ตูน, ดูละคร-ซีรีส์เกาหลี, ฯลฯ) ชีวิตคงสบายขึ้น และง่ายขึ้นน่าดู ปัญหาเรื่องเวลาที่ใช้ไปเพื่อของรักเหล่านี้ก็จะดีขึ้นด้วย (มั้ง)
เก็บเกี่ยวเรื่องโดนๆ มาบันทึกไว้เตือนใจ
ขอบคุณพี่เบญจุ๊ และดามเด็กดีที่ร่วมกันขับเคลื่อนกลุ่มในวันนี้ค่ะ
.
.
.
.
"เวลาคือชีวิต และชีวิตสถิตอยู่ในหัวใจ"
0 comment(s):